Αν ακόμα και τώρα είσαι στο πριν, βρες τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί του.
Κάτι έμεινε κενό, λειψό, ατελείωτο.
Βρες τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί του, να του πεις αυτά που ήθελες και δεν μπόρεσες.
Άσε τον εγωισμό στην άκρη.
Δεν έχει σημασία πόσος καιρός έχει περάσει.
Βγάλε τα συναισθήματα που έμειναν μέσα σου ανέκφραστα στην επιφάνεια.
Για να γεμίσει το κενό, να ολοκληρωθεί το λειψό, να τελειώσει το ατελείωτο.
Τότε θα μπορέσεις να βάλεις τελεία και το τώρα που ζεις θα είναι πραγματικά στο τώρα και όχι στο πριν.
Άντε βρε ..... και καλή αρχή.
μερικές λέξεις ίσως είναι πιο ολοκληρωμένες όταν λέγονται στην ώρα τους. μα και πάλι ο χρόνος είναι τόσο σχετικός. ότι κρατάς μέσα σου και μοιάζει να μην αντέχεται, ναι, βγάλτο έξω. και μοίρασέ το. χάρισέ το. με όλα τα σημεία στίξης.
ΑπάντησηΔιαγραφή... τι ειρωνία. Ότι δεν αντέχουμε να δούμε, να ακούσουμε, να αγγίξουμε και να νιώσουμε, να πρέπει να το δούμε, να το ακούσουμε, να το αγγίξουμε και να το νιώσουμε για να το ξεπεράσουμε και να προχωρήσουμε μπροστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆτιμε Σκορπιέ, ο πόνος σου είναι η γιατρειά σου.
μερικές φορές όμως δεν είναι θέμα εγωισμού. Απλά συμβαίνει δύο άνθρωποι να είναι σε διαφορετική συχνότητα, διαφορετικό μήκος κύματος κάποια δεδομένη στιγμή που θα συναντηθούν οι δρόμοι τους. Και ενώ για τον ένα η παρουσία του άλλου είναι καταλυτική και τον συνταράζει, ο άλλος μένει απαθής. Τότε τί; Απλά προχωράς και ξεχνάς; Γίνεται τόσο απλά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα το να βγάλεις αυτό που νιώθεις βοηθάει. Αλλά δεν αρκεί. Μένει πάντα ένα αγκάθι που μας θυμίζει αυτό που ζήσαμε. Αυτά που επιθυμήσαμε.
(και τα γράφω, επειδή ξέρω).
@Χρυσόψαρο
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ύπαρξη αγκαθιού σημαίνει αυτό ακριβώς, ότι δεν ειπώθηκαν όλα όσα ήταν επιθυμητό να ειπωθούν. Ότι δεν εξαντλήθηκε το θέμα σε συναισθηματικό επίπεδο και υπάρχουν αμφιβολίες "Αν του είχα πει το τάδε ή είχα κάνει το δείνα τα πράγματα να είχαν καλύτερη έκβαση".
προσωπικά, αν έλεγα αυτό κάθε φορά θα είχα τρελλαθεί. προτιμώ να μένει το αγκάθι και ας πονάει. Με τον καιρό συνηθίζεις. Και κάποια στιγμή θα έρθει ένας νέος πόνος να με κάνει να ξεχάσω τον πιο παλιό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ακούγεται και πολύ αισιόδοξο, το ξέρω.
αισιόδοξο ή όχι, έχει ο καθένας τον τρόπο του. Συνταγές δεν υπάρχουν, σίγουρα. Στηριζώμαστε ο καθείς στις εμπειρίες του και στην όποια μεταλαμπάδευση σοφίας από τις εμπειρίες των άλλων. Αυτό το τελευταίο κι αν είναι δύσκολο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ έρωτας με έρωτα περνάει. Αλλιώς πονάει πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκουσέ με λοιπόν και προχώρα.
Χεχεχε. Αρκούδε καλώς όρισες. Θα συμφωνήσω μαζί σου, ο παλιός έρωτας τρώει πόρτα άμα τη εμφανίση του νέου. Η ανάρτηση όμως δεν αφορούσε την προσωπική μου κατάσταση αλλά έναν προβληματισμό που μου ήρθε στο μυαλό με αφορμή μια άλλη ανάρτηση που διάβασα αλλού. χιχιχι, ευχαριστώ πάντως.
ΑπάντησηΔιαγραφή