Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

... ίσως μάθεις να πετάς τελικά.


Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που δεν θέλει να πληγωθεί, να αρρωστήσει και να πεθάνει (πρός θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να τα επιδιώκουμε αυτά).

Αντίθετα θέλει μόνιμα να χαίρεται, να είναι πάντα υγιής και όμορφη και να μείνει πάντα νέα και δυνατόν αθάνατη. Προβάλει δε την ευτυχία, την υγεία, την ομορφιά και την μακροζωία σε βαθμό υστερίας και τα έχει αναγάγει σε απόλυτα ιδανικά της εποχής.
Ξεχνάει (ή σκόπιμα) βέβαια αυτή η ίδια η κοινωνία να μας μάθει να αντιμετωπίζουμε τα άλλα, "τα κακά" και όταν έρθει η πρώτη δυσκολία κλεινόμαστε στον εαυτό μας, παραιτούμαστε και σε ακραίες περιπτώσεις πέφτουμε σε "ναρκωτικά" (πάσης φύσης).
Όταν επιτέλους καταλάβουμε ότι ο πόνος, η αρρώστεια και τέλος ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής και το αποδεχτούμε και αρχίσουμε να μαθαίνουμε από τα δύσκολα (ως κοινωνία και ατομικά), τότε θα μπορέσουμε ηρεμήσουμε και να δοθούμε συναισθηματικά χωρίς τον τρόμο ότι θα πληγωθούμε, θα μάθουμε να αντιμετωπίζουμε ψύχραιμα την αρρώστεια και τέλος θα υπερβούμε τον φόβο του θανάτου.

Όπως λέει και ένα τραγούδι:

Είναι ωραίο να πέφτεις.
Αν αντέχεις να πέφτεις,
ίσως μάθεις να πετάς τελικά.

3 σχόλια:

  1. και λένε ότι δεν έχει σημασία τόσο η πτώση. μα η πρόσκρουση. και αν ακόμα χρειαστεί καιρό να σηκωθούμε σημασία έχει το πώς μοιράζουμε τις διαδρομές. τις πτώσεις. τις πτήσεις.
    συνάντησα μία χαρά και μία συγκίνηση. και θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σου. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή