Μέτα-καλοκαιρινές σκέψεις...

<<Θεωρώ ότι σε όλη τη σύντομη ζωή μου έδινα την αγάπη μου και τη φιλία μου άνευ όρων. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς προϋποθέσεις. Η κλασσική ατάκα «χαλί να με πατήσεις» νομίζω ότι με περιγράφει απόλυτα. Χαίρομαι με τις χαρές τους, είμαι κοντά τους στις λύπες τους, νιώθω περήφανος με τα επιτεύγματα τους.  Κι όχι δε ζητάω πολλά, είμαι αρκετά ολιγαρκής. Δε ζητάω ποτέ περισσότερα από αυτά που μπορεί να μου δώσει κάποιος. Για την ακρίβεια δε ζητάω καν.

 Τι πάει στραβά;; Αλήθεια δεν γνωρίζω. Μακάρι να ‘ξερα. Ίσως κουραστήκαμε ο ένας τον άλλον;;  Ίσως μεγαλώσαμε αρκετά, κι αυτά που περνούσαν ως χιουμοράκι κάποτε, τώρα μας φαίνονται κακοπροαίρετα σχόλια;; Μπορεί να έχουμε ξεπεράσει τα όρια μας;; Αυτό που λέμε «παραγνωριστήκαμε»;; Πραγματικά δε μπορώ να το σκεφτώ. Αυτό που σκέφτομαι όμως εντόνως  είναι ότι έχω να ακούσω έναν καλό λόγο πολύ πολύ καιρό. Και όχι δε μου αρέσει ούτε να έχω φίλους κόλακες, ούτε να μου χαιδεύουν τα αυτιά. Αλλά δε γίνεται να μου γαμάς τη ψυχολογία κάθε μέρα για να νιώσεις εσύ καλύτερα..  Ίσως κάνω κι εγώ κάτι στραβό και δεν το καταλαβαίνω..  Τί όμως;; >>


Υ.Γ. Τα παραπάνω αποσπάσματα προέροχονται από το blog του Λαέρτη και εδώ και πολύ καιρό με εκφράζουν απόλυτα σε σχέση με τους φίλους μου, τον ευχαριστώ για το δάνειο.