"Νερομπογιές"

Η παραπάνω φωτογραφία της θάλασσας του Μπάρεντς (βορείως της Σκανδιναβίας μέσα στον αρκτικό κύκλο) απεικονίζει την αλλαγή χρώματος που επιφέρει η ανάπτυξη του φυτοπλαγκτόν μέσα στο σύντομο αρκτικό καλοκαίρι. Το σημαντικό είναι ότι τα συγκεκριμένα "λιβάδια" από φυτοπλαγκτόν εμπλουτίζουν με ίση ποσότητα οξυγόνου την ατμόσφαιρα όσο και τα δέντρα της ξηράς με την ίδια έκταση.
Για αυτό και η παρακολούθησή του, όπως καταλαβαίνετε, είναι μείζονος σημασίας μιας και το φυτοπλαγκτόν είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στις κλιματικές όσο και περιβαλλοντολογικές αλλαγές (λέγε με μόλυνση).

Πράγμα που αφήνει παγερά αδιάφορους κάποιους άλλους δεδομένου ότι το λιώσιμο των πάγων του αρκτικού κύκλου έχει ανοίξει την όρεξη των κολλοσών πετρελαϊκών εταιριών που ουδόλως  ενδιαφέρονται για το μικροσκοπικό φυτοπλαγκτόν, πόσο δε για το αν στο μέλλον θα αναπνέουμε οξυγόνο ή μεθάνιο. Είναι πολλά τα λεφτά κουτάβι μου.

Από αισθητικής άποψης βέβαια η μαμά φύση αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι ο ανώτερος καλλιτέχνης όλων. Πότε θα πάρει ανάποδες και μας διαγράψει μονοκοντυλιάς από τον πλανήτη δε ξέρω...

Μακάρι τέτοια ομορφιά να άγγιζε περισσότερο τις ψυχές των ανθρώπων.  Μακάρι.

Ένα απόγευμα .... στη Σαλαμίνα...

Ξαναπήγα τις προάλλες μόνος, δυστυχώς το μικιό μου εργαζόταν :-( στην μικρούλα απομονωμένη παραλία στη Σαλαμίνα.
Πάντα μου άρεσε η αίσθηση του νερού χωρίς το μαγιό και η ζέστη του ήλιου σε όλο το κορμί χωρίς την κρυάδα του βρεγμένου lycra.
Τώρα λοιπόν που τέλειωσαν τα "μπάνια του λαού" το απόγευμα η συγκεκριμένη παραλία είναι έρημη και ο γυμνισμός εφικτός χωρίς το ρίσκο κάποιος κομπλεξικός ντυμένος "να μου την πει" και να μου χαλάσει τη διάθεση.

Παρένθεση
Η παραλία βέβαια είναι αρκετά απομονωμένη, έτσι, στην περίπτωση που στους ντυμένους δεν υπάρχει γυναίκα (αλλιώς αυξάνονται οι πιθανότητες τα αρσενικά της παρέας να το παίξουν κοκκοράκια), το μαγιό και πάλι παραμένει στο σακ-βουαγιάζ.
Πρόβλημά τους αν δεν αντέχουν στη θέα ενός άλλου γυμνού άντρα. Έχει τόσες άλλες παραλίες να πάνε άμα θέλουν.
Κλείνει η παρένθεση

Ηρεμία και ησυχία για να "γεμίσουν οι μπαταρίες" γιατί η "μαυρίλα" δε λέει να τελειώσει

Ξάπλωσα κάποια στιγμή πάνω στα ζεστά χαλίκια, σε άμεση επαφή με τη μητέρα γη, χωρίς τη "μόνωση" της πετσέτας, μαγεία.... δεν έχω λέξεις να περιγράψω την αίσθηση.
Όσοι έχετε ξαπλώσει απευθείας πάνω στη γη, σε κάποια παραλία και έχετε αφήσει το σώμα να χαλαρώσει και το μυαλό να αδειάσει από σκέψεις νομίζω καταλαβαίνετε. Όσοι δεν το έχετε πράξει να το δοκιμάσετε.

Το ηλιοβασίλεμα απλά πανέομορφο...

Ναι το καλοκαίρι συνεχίζεται....

To be or not to be...

Συμφώνου συμβίωσης συνέχεια...

Όσο διαβάζω και μαθαίνω για αυτό το σύμφωνο συμβίωσης που πάνε να μας πλασάρουν, μπαίνω όλο και περισσότερο στο δίλημμα για το αν αξίζει ή όχι τελικά την υποστήριξή μας και εν τέλει αν αξίζει να ψηφιστεί κάτι τέτοιο.

Είναι λειψό έτσι όπως προτείνεται, ιδίως όταν διάβασα το τμήμα που αφορά τα κληρονομικά με πιάσανε τα γέλια από τα νεύρα μου: 1/5 εάν υπάρχουν κληρονόμοι πρώτης τάξης ή 1/2 αν υπάρχουν μόνο άλλοι κληρνόμοι.

Αν επιπλέον λάβω υπόψη το πως ετοιμάζεται να χρησιμοποιηθεί επικοινωνιακά από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της για να κρατήσει πολύ πιθανόν άλλα ανοσιουργήματα μακριά από την προσοχή της κοινωνίας και να φτιασιδώσει την εικόνα της στην ημεδαπή αλλά κυρίως στην αλλοδαπή, τότε τα γέλια δίνουν τη θέση τους σε γρυλίσματα. Όλα αυτά βέβαια κοροϊδία και παιχνίδι σε βάρος των δικών μας δικαιωμάτων που μόνο δικαιώματα δεν θα είναι.

Αυτά από τη μία.......

Από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι έστω και έτσι λειψό, μήπως είναι καλύτερο από το τίποτα που ισχύει σήμερα;; Που αν τα τινάξω (κούφια η ώρα) το μικιό μου (Στέλιος Νο2) δεν θα μπορεί να πάρει ούτε μια τρίχα από τα αρχίδια μου. Ότι μπορεί να αποτελέσει ένα βήμα προόδου, βάση για μελλοντικές διεκδικήσεις;;

Οι "επαγγελματίες" ακτιβιστές μάς (και όλοι μας μαζί) νομίζω ότι ήρθε η ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να σταματήσουν τις κοκκορομαχίες και τη φαγομάρα για την "πίτα". Ή μήπως ζητάω πολλά;;

Ο φετινός Σεμπτέβρης (μάλλον) θα είναι καυτός....

 Δεν ξέρω αν θα είναι καυτός ο φετινός Σεμπτέμβριος λόγο καιρού, αλλά αν η παρακάτω είδηση αληθεύει και τηρηθούν τα γραφόμενα θα έχουμε πολλές λιποθυμίες, πολλά χαμόγελα και υψηλές θερομοκρασίες.

Θα δείξει....  Α! ναι για την είδηση κλικ εδώ.

Μέτα-καλοκαιρινές σκέψεις...

<<Θεωρώ ότι σε όλη τη σύντομη ζωή μου έδινα την αγάπη μου και τη φιλία μου άνευ όρων. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς προϋποθέσεις. Η κλασσική ατάκα «χαλί να με πατήσεις» νομίζω ότι με περιγράφει απόλυτα. Χαίρομαι με τις χαρές τους, είμαι κοντά τους στις λύπες τους, νιώθω περήφανος με τα επιτεύγματα τους.  Κι όχι δε ζητάω πολλά, είμαι αρκετά ολιγαρκής. Δε ζητάω ποτέ περισσότερα από αυτά που μπορεί να μου δώσει κάποιος. Για την ακρίβεια δε ζητάω καν.

 Τι πάει στραβά;; Αλήθεια δεν γνωρίζω. Μακάρι να ‘ξερα. Ίσως κουραστήκαμε ο ένας τον άλλον;;  Ίσως μεγαλώσαμε αρκετά, κι αυτά που περνούσαν ως χιουμοράκι κάποτε, τώρα μας φαίνονται κακοπροαίρετα σχόλια;; Μπορεί να έχουμε ξεπεράσει τα όρια μας;; Αυτό που λέμε «παραγνωριστήκαμε»;; Πραγματικά δε μπορώ να το σκεφτώ. Αυτό που σκέφτομαι όμως εντόνως  είναι ότι έχω να ακούσω έναν καλό λόγο πολύ πολύ καιρό. Και όχι δε μου αρέσει ούτε να έχω φίλους κόλακες, ούτε να μου χαιδεύουν τα αυτιά. Αλλά δε γίνεται να μου γαμάς τη ψυχολογία κάθε μέρα για να νιώσεις εσύ καλύτερα..  Ίσως κάνω κι εγώ κάτι στραβό και δεν το καταλαβαίνω..  Τί όμως;; >>


Υ.Γ. Τα παραπάνω αποσπάσματα προέροχονται από το blog του Λαέρτη και εδώ και πολύ καιρό με εκφράζουν απόλυτα σε σχέση με τους φίλους μου, τον ευχαριστώ για το δάνειο.