Κι όμως κάτι αλλάζει....

Θυμάμαι ήταν το καλοκαίρι του 2008.
Το καλοκαίρι το πρώτο μετά που σε γνώρισα κι έκτοτε είμαστε μαζί.
Ήταν τέτοιες μέρες, μέρες της πορείας περηφάνιας (όχι παρέλαση, παρελάσεις κάνουν οι χούντες).
Ήμασταν στο σπίτι των Η και Γ και σας είπα να κανονίσουμε να πάμε.
"Το έχουμε υποχρέωση στους εαυτούς μας, στην αξιοπρέπειά μας" σας είχα πει.
Μαζί στην παρέα μας ήταν και ο Β με τον Ν.
Όλοι μαζί, και οι πέντε, αντιδράσατε σαν αρσακειάδες παρθένες. Κάτι για "καρναβάλια", "κιτς" και άλλες τέτοιες αρλούμπες μου αραδιάσατε.
Τελικά πήγα, χωρίς εσάς τους πέντε.
Βρήκα τον Κ με τον S και πήγα μαζί τους
αλλά με μια θλίψη, γιατί δεν ήσουν μαζί μου.
:-(

Αυτά τότε....

Προχτές, ήμασταν και οι έξι εκεί.
Ο Β με τον Ν, ο Η με τον Γ, εσύ κι εγώ.
Εσύ με το σπασμένο πόδι δεν μπόρεσες να έρθεις μαζί μας στην πορεία κι έμεινες στην πλατεία.
Έφυγα και εγώ στη μέση της πορείας για να έρθω να σε βρω, μη μου πάθεις και τίποτα....
Δεν πειράζει, του χρόνου μωρό μου, εσύ να είσαι γερός.
Άλλωστε το κενό μας αναπληρώθηκε επάξια από τους Η και Γ που κράταγαν τη δεύτερη σημαία του pride.
:-)

Του χρόνου λέω να ανέβουμε και Θεσσαλονίκη.
Τι λες;
Πάμε;