Athens Pride 2010

Το πρώτο pride το έχασα και πολύ είχα στεναχωριθεί τότε.

Πρώτη φορά πήγα στο δεύτερο pride. Ήμουν μόνος, δεν είχα παρέα και η αλήθεια είναι ότι στην παρέλαση αισθανόμουν πολύ "κάπως". Το αίσθημα απελευθέρωσης όμως που ένοιωσα μετά, ήταν το κάτι άλλο.

Την επόμενη χρονιά βρέθηκα με το τότε μωρό μου στο pride της Κολωνίας. Mιλάμε για άλλα μεγέθη βεβαίως, μέχρι και οι γερμανική Πυσοσβετική είχε περίπτερο (εκεί να δείτε αυτοανάφλεξη που έπαθα). Όμως υπήρχε και πολύ εμπορευματικοποίηση. Ελπίζω οι εδώ οργανωτές να μπορέσουν να το αποφύγουν.

Ακολούθησε το τέταρτο pride της Αθήνας όπου και πάλι μόνος μου πήγα, η παρέα ούτε που να το ακούσει (όλο δικαιωλογίες της πούτσας), από μια άποψη τους καταλαβαίνω, τον φόβο τους, την εσωτερική αδυναμία που έχουμε όλοι μας αποτινάξουμε την αυτο-καταπίεση μας. Κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρουν να την ξεπεράσουν.

Πέρισυ πήγαμε μόνο στο πάρτυ μετά την παρέλαση μαζί με δύο φίλους, εγώ φυσικά ήμουν μέσα στα νεύρα γιατί ήθελα να είχα πάει και στην παρέλαση. Δεν πήγα γιατί γκρίνιαζε ο Στέλιος Νο2.

Φέτος όμως δεν του πέρασε και παρά τα μούτρα που μου έκανε το Στελιό μου κατέβηκα στην παρέλαση μαζί με άλλους δυο φίλους, ο ένας εκ των οποίων μάλιστα είναι λίγο αγοραφοβικός και χρειάστηκε να του κρατάμε το χέρι.

Αναγνωρίζω το γεγονός ότι ο μωρός μου δεν είναι έτοιμος να παρελάσει και δεν τον πιέζω να έρχεται στην διαδήλωση, πρέπει όμως να αναγνωρίσει και εκείνος, με τη σειρά του, το γεγονός ότι εγώ μπορώ και δεν είναι σωστό να μη με αφήνει.

Τα "μούτρα" του πέρασαν μόλις πήγαμε στο πάρτυ μετά την παρέλαση όπου πιστεύω ότι όταν είδε την κοσμοσειροή μάλλον το ψιλο-μετάνιωσε που δεν είχε έρθει και στην διαδήλωση/παρέλαση.

Το pride κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο μεγάλο και αυτό είναι καλό, πολύ καλό.

Ελπίζω κάποια στιγμή να αποκτήσει το μέγεθος που πρέπει να έχει χωρίς να έχει χάσει την ουσία του, ώστε ο κόσμος, η κοινωνία και εν τέλει το κράτος καταλάβουν ότι είμαστε οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ότι είμαστε ένα από τα δυναμικότερα κομμάτια της κοινωνίας και ότι πρέπει να γίνουν νόμος του κράτους τα δικαιώματα που διεκδικούμε.

Θα πρέπει σίγουρα να δώσουμε τα εύσημα στους διοργανωτές, μια χούφτα άνθρωποι είναι.

Το ίδιο σίγουρο όμως είναι ότι πολλά πράγματα στο pride μπορούν και πρέπει να βελτιωθούν, τόσο από άποψη οργάνωσης όσο και σε θέματα ουσίας.

Είναι το χέρι μας να μην το αφήσουμε να γίνει ένα πανυγήρι (όπως πολλοί γκρινιάζουν).

Του χρόνου περισσότεροι, δυνατότεροι.