Τίποτα δεν μας σταματά

Κουφάλες, ετεροκανονικοί ρατσιστές ότι και να κάνετε, όσες βόμβες κι αν πετάξετε εμείς θα είμαστε πάντα εδώ και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από τα στάδια μέχρι να το χωνέψετε ότι είμαστε ίσοι μεταξύ ίσων, άνθρωποι μέσα σε ανθρώπους.

Διαβάστε στο εδώ το πλήρες άρθρο του Advocate για τις επιθέσεις στα Outgames 2009 στην Κοπενχάγη.

Υπάρχουν τράγοι .... και .... Τράγοι

.... και πολλά - πολλά παρδαλά κατσίκια επίσης, όπως όλοι ξέρουμε.

Τώρα, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί έχω την αίσθηση ότι στην πραγματικότητα οι θέσεις είναι άναποδα; Γιατί;

Άσχετο: Γιατί τους Τράγους τους λέμε Τράγους;; από που προήλθε ο χαρακτηρισμός;;

Σκουληκότρυπα του χωροχρόνου

Αν ακόμα και τώρα είσαι στο πριν, βρες τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί του.

Κάτι έμεινε κενό, λειψό, ατελείωτο.

Βρες τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί του, να του πεις αυτά που ήθελες και δεν μπόρεσες.

Άσε τον εγωισμό στην άκρη.

Δεν έχει σημασία πόσος καιρός έχει περάσει.

Βγάλε τα συναισθήματα που έμειναν μέσα σου ανέκφραστα στην επιφάνεια.

Για να γεμίσει το κενό, να ολοκληρωθεί το λειψό, να τελειώσει το ατελείωτο.

Τότε θα μπορέσεις να βάλεις τελεία και το τώρα που ζεις θα είναι πραγματικά στο τώρα και όχι στο πριν.

Άντε βρε ..... και καλή αρχή.

... ίσως μάθεις να πετάς τελικά.

Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που δεν θέλει να πληγωθεί, να αρρωστήσει και να πεθάνει (πρός θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να τα επιδιώκουμε αυτά).

Αντίθετα θέλει μόνιμα να χαίρεται, να είναι πάντα υγιής και όμορφη και να μείνει πάντα νέα και δυνατόν αθάνατη. Προβάλει δε την ευτυχία, την υγεία, την ομορφιά και την μακροζωία σε βαθμό υστερίας και τα έχει αναγάγει σε απόλυτα ιδανικά της εποχής.

Ξεχνάει (ή σκόπιμα) βέβαια αυτή η ίδια η κοινωνία να μας μάθει να αντιμετωπίζουμε τα άλλα, "τα κακά" και όταν έρθει η πρώτη δυσκολία κλεινόμαστε στον εαυτό μας, παραιτούμαστε και σε ακραίες περιπτώσεις πέφτουμε σε "ναρκωτικά" (πάσης φύσης).

Όταν επιτέλους καταλάβουμε ότι ο πόνος, η αρρώστεια και τέλος ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής και το αποδεχτούμε και αρχίσουμε να μαθαίνουμε από τα δύσκολα (ως κοινωνία και ατομικά), τότε θα μπορέσουμε ηρεμήσουμε και να δοθούμε συναισθηματικά χωρίς τον τρόμο ότι θα πληγωθούμε, θα μάθουμε να αντιμετωπίζουμε ψύχραιμα την αρρώστεια και τέλος θα υπερβούμε τον φόβο του θανάτου.

Όπως λέει και ένα τραγούδι:

Είναι ωραίο να πέφτεις.

Αν αντέχεις να πέφτεις,

ίσως μάθεις να πετάς τελικά.

δυό μέρες μόνο

Έφυγες
Για δυό μέρες μόνο

Για μια βόλτα μόνο

Μόνος,
'συ που έφυγες,
εγώ εδώ
που έμεινα.
Λείπεις.
Δωμάτια κενά.
Σεντόνι άβυσσος.
Κρεβάτι παγίδα.
Δεν είσαι εδώ,
και στο εδώ δεν υπάρχω.
Ακόμα κι αν είναι
για δυό
μέρες
μόνο.

ice age

Πήγαμε και το είδαμε.
Δεν με νοιάζει τι λέτε εσείς αλλά τώρα στα 39 μου αλλά και στα 139 εγώ κινούμενα σχέδια θα πηγαίνω και θα βλέπω. Γουστάρω τρελά σας λέω.
Αλλού όμως θέλω να σταθώ.
Χωρίς να το παίρνεις και πολύ χαμπάρι η ταινία πλασάρει μεταξύ των άλλων (πολύ μου αρέσει!!) και τα εξής μηνύματα:
- Δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να ζευγαρώσουν-παντρευτούν
- Όσοι έχουν παιδιά μπορεί να είναι και μονογονεϊκές οικογένειες.
- Τα παιδιά που μεγαλώνεις και φροντίζεις με αγάπη μπορεί να μην είναι και δικά σου.
- Είναι οκ να είναι κανείς διαφορετικός.
Όσοι την είδατε, τι λέτε;

Άσχετο: Τransformes είδε κανείς;; Αν ναι θέλω να μάθω εντυπώσεις. Προσπαθώ να πείσω τον Στέλιο να πάμε να το δούμε και συνεχώς μου αντισκαρώνει.

WHEN I SAY NO SMOKING, I MEAN NO SMOKING

Από την κούραση δεν με πέρνει ο ύπνος απόψε
Με αφορμή λοιπόν την απαγόρευση του καπνίσματος



Να γελάσει κανείς ή φρικάρει;;;

Αι δύο ορφαναί

Του Δ. Εννερύ

Πήγαμε και την είδαμε χτες το βράδυ στο θέατρο "Δόμνα Σαμίου" στο Φιλοπάππου.
Γελάσαμε με την ψυχή μας. Αβίαστα, χωρίς αισχρόλογα. Μόνο με τις κινήσεις και τις γκριμάτσες ήταν αρκετό.
Παίξιμο σφιχτοδεμένο, στο σωστό ρυθμό οι ατάκες, χωρίς κενά.
Όλοι οι ρόλοι ερμηνευμένοι στο μέγιστο δυνατό του κάθε ηθοποιού, όλοι ένας κι ένας.
Οι στίχοι του Πυριόχου και του Χατζηκουτσέλη σε πλήρη «αντίθεση» με τη «σοβαροφανή» ερμηνεία τους από τον Μοδινό ήταν «όλα τα λεφτά».

Προς τους υπευθύνους του θεάτρου:
Το κυλικείο πολύ καλό δεν του έλειπε τίποτε, αλλά το θέατρο και τα καθίσματα πρέπει να συντηρηθούν τάχιστα.

Προς το δήμο Αθηναίων:
Οργανώστε επιτέλους το μπάχαλο και μην ξεχνάτε ποτέ ότι σας πληρώνουμε εμείς οι πολίτες που είστε υποχρεωμένοι να μας εξυπηρετείτε. Κανείς δεν ήξερε να μας πει τι ώρα ανοίγουν οι θύρες του θεάτρου και εν έτη 2009 είναι γελοίο τα εισιτήρια και οι θέσεις να μην είναι αριθμημένες.

Απεργία

Σήμερα κήρυξαν απεργία.

Το Αίτημα:

Να σταματήσει το ξεπούλημα της δημόσιας εταιρίας στην οποία εργάζομαι. Ξεπουλιέται δήθεν για να εξυγιανθεί και να υπηρετεί σωστά τους πελάτες της. (Λες και ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα έχει κάνει θαύματα – αν είχε το ξανασυζητάμε)

Προσωπικά πιστεύω ότι δεν ξεπουλάς μια εταιρία για να την κάνεις να δουλέψει σωστά.

Άλλα πράγματα κάνεις: Την απαγκιστρώνεις κατ΄αρχήν από κάθε κομματική εξάρτηση. Φτιάχνεις ένα σωστό κανονισμό λειτουργίας προσωπικού, άρεις την μονιμότητα (αυτό και αν είναι θέμα έτσι όπως λειτουργούμε στην Ελλάδα) και διορίζεις τον κατάλληλο αριθμό ανθρώπων στις κατάλληλες θέσεις, είναι μερικά από αυτά.

Το ερώτημα:

Να συμμετέχω στην απεργία ή όχι.

Υπέρ του όχι:

Ο αγώνας είναι ξεπουλημένος αφού τα συνδικάτα είναι πουλημένα στα αντίστοιχα κόμματα και κάποιοι επωφελούνται προσωπικά για να φτιάξουν το πολιτικό προφίλ τους μέσα στα ίδια τα κόμματα.

Υπέρ του ναι:

Περνάς το μήνυμα στα κόμματα και στα golden boys της εταιρίας ότι δεν γουστάρεις να ξεπουληθείς, ότι θέλεις να συνεχίσει η εταιρία να δουλεύει υπέρ του κοινωνικού συνόλου και όχι για το κέρδος του ιδιώτη, ότι δεν κοιμάσαι όρθιος και αντιστέκεσαι.

Αυτά κυρίως τα δύο ερωτήματα με απασχολούν κάθε φορά που κηρύσσεται απεργία, και άλλοτε συμμετέχω και άλλοτε όχι. Εσάς;;

Υ.Γ. Ωραίο καλωσόρισμα σας κάνω :-) . Πρώτο post με απεργία. Έλεος! Δεν τρώγομαι.

Ξεκινάμε.... η συνέχεια επί της οθόνης