Συγκρίσεων συνέχεια...

Τα λόγια περιττεύουν.

Συγκρίσεις..

Δεν λέω ότι είναι άγιος ο Βαξεβάνης, ούτε θα πρέπει να τον ηρωποιήσουμε όπως πολύ το συνηθίζουμε σε τούτον εδώ τον τόπο και το Ανεξάρτητος κάτω από τη φωτογραφία του με προβληματίζει αρκετά. Η σύγκριση όμως των δύο περιπτώσεων βγάζει μάτι, όπως και πολλές άλλες βέβαια, κυρίως για τις "πλάτες" μέσα στο "σύστημα" που έχει ο άλλος για να δρα ανενόχλητος. Αν μη τι άλλο, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, μαθαίνοντας κάτι ελάχιστο από την περίπτωση αυτή είναι να προσέξουμε τι ψηφίζουμε στις επόμενες εκλογές.

Τα μέσα μου έξω.

Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, την διαφθορά που ξεσκεπάζεται όλο και περισσότερο και την εξαθλίωση στην οποία φασιστικά μας σπρώχνουν είχα γεμίσει με τόσο θυμό που ουσιαστικά οι λέξεις δεν μου έβγαιναν, μια πλημμύρα από σκέψεις που έσπρωχναν η μία την άλλη για το ποια θα πρωτοβγεί μπροστά, από που να άρχιζα και που να τελείωνα... Δεν ήθελα όμως να βγάλω τέτοια αρνητική ενέργεια στο blog γιατί δεν θα βοηθούσε σε τίποτα, δεν θα συνείσφερε σε κάτι, άλλη μια κραυγή αγανάκτησης μέσα στις τόσες. Περίμενα λοιπόν σιωπηλός μέχρι να κατασταλάξει όλο αυτό μέσα μου. Να ελέγξω το θυμό μου, την αηδία που ένιωθα, το μίσος που γεννά η αγανάκτηση και η απελπισία. Έχω αποφασίσει να μην βγάζω (όσο μπορώ) άλλη "αρνητίλα", με αρκετή μας βομβαρδίζουν καθημερινά (τυχαίο;;) γιατί αυτό δεν κάνει τίποτα άλλο από το να γεννά το μίσος, το τυφλό μίσος. Ότι καλύτερο δηλαδή για την παραπέρα κατρακύλα μας προς το "σκοτάδι" ατομικά και συλλογικά.

Δεν θέλω άλλο πια τον θυμό και το μίσος να οδηγούν την σκέψη, το μυαλό μου, τα συναισθήματά μου αλλά η θετική σκέψη, αυτό, και η καλή διάθεση, να μη μας πάρει από κάτω και για να έρθουν τελικά οι σωστές ιδέες και σκέψεις που θα μας οδηγήσουν στις λύσεις που ψάχνουμε για τους εαυτούς μας και τους γύρω μας.

Κι 'μαι ακόμα εδώ!

Καλησπέρα αγαπητά μου κουτάβια!!
Σχεδόν κοντεύει χρόνος ε;; - Σας έλειψα μπρε καθόλου;;
Τες πα ο Λαγωνικός είναι ακόμα εδώ σας διαβάζει και σας παρακολουθεί κάθε μέρα, παρά την φαινομενική απουσία του.

Έχω ένα τρελό κέφι σήμερα - φύσει αισιόδοξος βλέπετε και είπα να επανέλθω με ένα τραγουδάκι που πέρασε λίγο στο απαρατήρητο όταν εμφανίστηκε. Από μια φωνή που προς τιμή της ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα του "συστήματος" και που σέβεται έως τώρα το επάγγελμά της. Ελπίζω να σας αρέσει.
Καιροί που είναι με όλες τις δυσκολίες, τα ψέματα, τις αδικίες, τη σαπίλα και την εξαθλίωση που μας φορτώνουν το μόνο που δεν μπορούν να μας πάρουν είναι το χαμόγελο - γιατί είναι τσάμπα γι'αυτό. Να το θυμάστε.